Joseph Wiesel, MDa*, Benjamin Arbesfeld, MDb, and David Schechter, MDc, 2014
U pacjentów wysokiego ryzyka zaleca się badanie przesiewowe w kierunku migotania przedsionków (AF) poprzez ocenę tętna. Niektóre badania kliniczne wykazały, że ciśnieniomierz Microlife (BPM) z wykrywaniem AF jest dokładniejszy niż badanie palpacyjne tętna. Doprowadziło to do zmiany wytycznych dotyczących praktyki w Wielkiej Brytanii, gdzie zamiast badania palpacyjnego zaleca się badanie przesiewowe AF za pomocą urządzenia Microlife. Wiele pulsometrów BPM wykrywa nieregularne bicie serca, ale nie wykazano, że wykrywają one AF w sposób niezawodny. Niedawno jedno badanie przeprowadzone na bardzo wybranej populacji zasugerowało, że urządzenie Omron BPM z wykrywaniem nieregularnego bicia serca ma wyższą czułość w przypadku AF niż Microlife BPM. Porównaliśmy wskaźniki BPM Microlife i Omron z odczytami elektrokardiograficznymi dotyczącymi wykrywania AF u pacjentów z kardiologią ogólną. Kryteriami włączenia był wiek ‡ 50 lat bez rozrusznika serca lub defibrylatora. Do badania włączono ogółem 199 pacjentów, w tym 30 z AF. Każdemu pacjentowi wykonano elektrokardiografię z 12 odprowadzeniami, 1 odczyt BPM firmy Omron i 3 odczyty BPM Microlife zgodnie z instrukcjami urządzenia. Urządzenie Omron miało czułość 30% (95% przedział ufności [CI] od 15,4% do 49,1%) przy czułości pierwszego odczytu Microlife wynoszącej 97% (95% CI 81,4% do 100%), a odczyty Microlife przy użyciu reguła większości (AF dodatni, jeśli co najmniej 2 z 3 indywidualnych odczytów było dodatnie dla AF) wynosząca 100% (95% CI 85,9% do 100%). Swoistość dla urządzenia Omron wyniosła 97% (95% CI 92,5% do 99,2%), dla pierwszego odczytu Microlife 90% (95% CI 83,8% do 94,2%), a dla większości urządzenia Microlife 92% (95% CI 86,2% do 95,7%; p <0,0001). Specyfika obu urządzeń jest akceptowalna, ale tylko Microlife BPM ma wartość czułości, która jest wystarczająco wysoka, aby można go było stosować w badaniach przesiewowych AF w praktyce klinicznej.
©2014 Elsevier Inc. All rights reserved. (Am J Cardiol 2014;114:1046e1048)